در این آزمایش محلول‌پاشی سیلیکات پتاسیم ، اسید منوسیلیسیک و سیلیکات سدیم ، در قالب طرح کاملا تصادفی و در گلخانه پژوهشی دانشگاه کشاورزی ساری، مورد ارزیابی قرار گرفتند. صفات مورد ارزیابی در این آزمایش شامل عملکرد میوه، غلظت سیلیسیم برگ و درصد سیلیسیم در ترکیب عناصر سازنده مزوفیل (با استفاده از اسپکتوفتومتری پراکنده‌کننده انرژی اشعه ایکس) بود. نتایج به‌دست آمده نشان داد که تمامی تیمارهای استفاده شده برای محلول‌پاشی سیسلیسیم موجب افزایش سیلیسیم برگ نسبت به شاهد شدند؛ با این حال سیلیکات پتاسیم 2 میلی‌مولار بیشترین افزایش سیلیسیم برگ را نشان داد، هرچند اختلاف آن با تیمار سیلیکات پتاسیم 1 میلی‌مولار معنی دار نبود. میزان عنصر سیلیسیم در میانه مزوفیل برگ نشان داد که اسید مونوسیلیسیک 1 میلی‌مولار، بیشترین نفوذ را به داخل برگ گوجه فرنگی داشته است و بعد از آن سیلیکات سدیم 2 میلی‌مولار در رتبه بعدی قرار گرفت. از نظر عملکرد کل بوته، تنها دو تیمار سیلیکات سدیم 1 میلی‌مولار با عملکرد 2349 گرم و اسید مونوسیلیسیک 2 میلی‌مولار با عملکرد 2222 گرم، نسبت به شاهد برتری معنی‌داری نشان دادند، ولی سایر تیمارهای بکارفته نسبت به شاهد اختلاف معنی‌داری نداشتند.با اینکه عملکرد گوجه فرنگی در بوته تحت تاثیر محلول‌پاشی سیلیسیم قرار گرفت، ولی این افزایش براثر افزایش تعداد میوه نبود بلکه به‌دلیل افزایش اندازه میوه بود، زیرا تعداد میوه تحت تاثیر تیمارهای اعمال شده قرار نگرفت. از نظر افزایش اندازه میوه، تیمار اسید مونوسیلیسیک 1 و 2 میلی‌مولار و سیلیکات سدیم 1 میلی‌مولار، وزن تک میوه بیشتری نسبت به شاهد داشتند.
)